O mnie

Jestem magistrem psychologii o specjalności klinicznej oraz terapeutą traumy, zaburzeń lękowych i Zespołu Strersu Pourazowego PTSD (w podejściu EMDR , należę do Polskiego Towarzystwa Terapii EMDR jako rekomendowany terapeuta, wykaz terapeutów: https://emdr.org.pl/terapeuci/  ). Przeszedłem dodatkowo specjalistyczne szkolenie, akredytowane przez PARPA dotyczące profilaktyki i terapii zaburzeń behawioralnych (uzależnienia od czynności: internet, gry, pracoholizm, zakupoholizm itp.). Na co dzień jestem psychologiem w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym w Białymstoku, wykładowcą akademickim w Niepaństwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Białymstoku,  współpracuje również z branżowym portalem "epsycholodzy.pl" ( https://epsycholodzy.pl/epsycholodzy.pl/konsultacje/michal-lopinski/ ) zrzeszających specjalistów zajmujących się pomocą psychologiczną osobom które z różnych przyczyn preferują kontakt on-line, oraz prowadzę prywatną praktykę.

 

W pracy zawodowej zwracam szczególną uwagę, aby osoby korzystające z moich usług, realnie odczuwały pozytywne zmiany w swoim życiu, płynące z naszych spotkań. Opieram się na trzech fundamentalnych zasadach, które cechują moją osobę oraz kształtują model współpracy z pacjentami.

 

Są nimi:

 

• Profesjonalizm oznaczający stosowanie tylko tych metod, technik i praktyk psychologicznych, które są zbadane, udowodnione naukowo oraz posiadające potwierdzoną skuteczność.

​

• Uważność, czyli pełne skupienie i podążanie za osobą. To nie ocenianie i porównywanie, ale akceptacja i zrozumienie.

​

• Odpowiedzialność  - zobowiązująca mnie do zapewnienia pacjentom poufności​ i bezpieczeństwa. Pracuję zgodnie z Kodeksem Etycznym  Psychologa(http://www.ptp.org.pl/teksty/NOWY_KODEKS_PTP.pdf). Regularnie korzystam z superwizji by mieć szersze spojrzenie na problemy osób, które mi zaufały.

 

Mając na uwadze słowa wielkiego autorytetu w dziedzinie zdrowia psychicznego Viktora E. Frankla, że:

                                       „ Życie nigdy nie jest nie do zniesienia z powodu okoliczności, ale z powodu sensu i celu”,

pamiętajmy, że zawsze jest nadzieja i wyjście z trudnej sytuacji. Ograniczeniem jest często tylko lęk, przez niego obawiamy się czy damy radę, czy jesteśmy tego warci, obwiniamy się i tracimy nadzieję. Wcale nie musi tak być!

 

Czas zacząć drogę w stronę nowego, lepszego życia, wolnego od lęku, poczucia winy i wszechogarniającej nas beznadziejności. Pierwszy krok należy do Ciebie, ale później możesz już liczyć na moją pomoc i obecność w tej drodze.